Moved Permanently

Şiir nedir? Şiir, duygulardan, düşüncelerden, düşlerden, özlemlerden vb. süzülmüş yaşantı birikimleri olarak, ozanların, sözcüklerin sözlük anlamlarına kimi zaman değişik anlamlar da yükleyerek, dil içinde özel bir dil yaratarak oluşturdukları, imgelerden, simgelerden, söz sanatlarından, ritimden, uyumdan vb. yararlanarak ortaya koydukları, okurda estetik duygular uyandıran yazın ürünüdür. Şiir kalbi yumuşatır, ısıtır, temizler, sizi kötülüklerden arındırır… Şiir okumak, ezberlemek, özellikle yaşa ve ilgiye uygun şiirler ezberlemek, insanın beyin ve ruh sağlığı açısından çok faydalıdır. Öncelikle şiir bir bağımlılıktır bana göre, okudukça insanın duyguları alevlenir, hayat bulur. Kâh kahrolursun, kâh sanki o şiiri şair size yazmış gibi  yanaklarınız kızarır, kalbiniz ısınır… Şiirin kişiye çağrıştırdığı duygular kişiden kişiye ve şiirden şiire farklılık gösterir; ama emin olun acıda olsa, kederde olsa, mutlulukta, hüzünde olsa hepsi şiire bağlanmanızı ve onda huzuru bulmanızı sağlar. Öncelikle hafızayı güçlendiriyor, hatırlamaya çalışmak mutlaka beynimizin işleyişinde artı değerler katıyor, belki de aklı geliştiriyor. Şiirlerden güzel örnekler sunarsanız, çocuğunuzun hayal gücünü ve edebi yanını da geliştirebilirsiniz. Ayrıca  kelime hazineleri de gelişecektir. Öte yandan, ezberlenen şiirleri topluluk karşısında okuyabilmek öz güveni artırıyor, değişik bir şeyi öğrenmiş olmak ya da yeri geldiği zamanlarda bu bilgisini göstermek başkaları tarafından beğenilmeyi sağlayabilir. Hepimizin hayatımızın belirli dönüm noktalarında hayranlıkla okuduğumuz bir şiiri vardır.  Kendimizle bütünleştirdiğimiz şiirler ve çok sevdiğimiz şairler vardır. Yıllar geçince dönüp anılara baktığımızda ahh bu şiirler dersiniz… İşte benim yıllar sonra ah bu şiir diyebileceğimi düşündüğüm şiiri sizlerle paylaşıp konuyu noktalıyorum…

MAZİ KALBİMDE YARADIR

Kalp dediğin bilir imkânsızlık şiirini.                                                                                                                 Bilir de, ya gözlerim? En yaralı yerim.                                                                                                                Gözlerim gözlerinsiz kalınca ben sabahı nasıl ederim?                                                                                 Kararmaz mı bütün dünyam, bir ömür.                                                                                                                         Ya nasıl öğreteyim sende ki imkânsızlığımı ellerime?                                                                                               Bir an bile kavuşamayan ellerimiz nasıl da yıkmakta, bunca şeyi ne tuhaf.                                                     Oysa benim başım en çok senin göğsüne yakışırdı.                                                                                            Başım ki tam omzuna yatmalıktı.                                                                                                                                                Ben artık bu yetim başla hiç bir hayale ağlayamam.                                                                                               Sonra boynum ki dalından düşen bir yaprak…                                                                                             Mevsimsiz sürgün yedim, senden ayrı bir ömre doğarak.                                                                               İnsan yalnız kalbiyle sevmez ki, unutmaya ilk oradan başlasın.                                                                    Unutmak kör kuyu, unutmak dipsiz karanlık, ah nereden başlamalı unutmaya seni, bilmem ki.                                                                                                                                                        Senden başladım unutmaya kendimi desem ki; ne aşk ne imkânsızlık, ne ayrılık.                Olmak istemişte olamamış bir erik sancısı bizimkisi.